Ἀνέκαθεν εἶχα μία ἀπορία,πού ἀφοροῦσε τήν Θεσσαλονίκη καί τήν ἐναγώνια προσπάθεια πού γινόταν καί γίνεται βεβαίως μέ περισσότερη ἔμφασι τά τελευταῖα χρόνια,νά συνδεθῇ σέ μεγάλο βαθμό μέ τούς ἑβραίους,λές καί ἐπρόκειτο γιά πατρογονικά τους ἐδάφη ! Ἰδίως δέ,ἐκεῖνο τό «Θεσσαλονίκη ἡ Ἱερουσαλήμ τῶν Βαλκανίων» ἤ τό «Πόλη καί Μητέρα τοῦ Ἰσραήλ»,εἰλικρινῶς θεωρῶ πώς ἀποτελεῖ,στήν οὐσία,μία εὐθεία ...διεκδίκησι(;) τῆς ἑλληνικῆς αὐτῆς πόλεως,τῆς Συμπρωτευούσης τῆς Ἑλλάδος,ἀπό ἕναν ξένο λαό.
Καί κάνω τήν ἐρώτησιν : Θά ἄρεσε στούς ἑβραίους νά ἐπιδίδονταν οἱ Ἕλληνες σέ μία συνεχή καί ἐπίμονη παρουσίαση τῆς ἑλληνικότητος τῆς ἀρχαίας Δεκαπόλεως ( δέκα ἑλληνικές ἀποικίες στήν Παλαιστίνη ἀπό τά χρόνια τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου-ΕΔΩ-) καί τίς βαθιές,πανάρχαιες ῥίζες πού πάντα ὑπῆρχαν στήν περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Παλαιστίνη,Λίβανος,Συρία,Ἰορδανία - «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξα
ναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…»-δήλωσις Γιάσερ Ἀραφάτ,ἐν Ἀθήναις 15 Δεκεμβρίου 1981,ἀπό :Φιλισταῖοι ); Δέν νομίζω,ἄν καί θά ἦταν πέρα ὡς πέρα δίκαιον ἀφοῦ στήν οὐσία οἱ πόλεις αὐτές χτίστηκαν καί κατοικήθηκαν ἀπό Ἕλληνες ἀποίκους καί δέν βρέθηκαν ἐκεῖ ὡς φιλοξενούμενοι,ὅπως οἱ ἑβραῖοι τῆς Θεσσαλονίκης.
ναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…»-δήλωσις Γιάσερ Ἀραφάτ,ἐν Ἀθήναις 15 Δεκεμβρίου 1981,ἀπό :Φιλισταῖοι ); Δέν νομίζω,ἄν καί θά ἦταν πέρα ὡς πέρα δίκαιον ἀφοῦ στήν οὐσία οἱ πόλεις αὐτές χτίστηκαν καί κατοικήθηκαν ἀπό Ἕλληνες ἀποίκους καί δέν βρέθηκαν ἐκεῖ ὡς φιλοξενούμενοι,ὅπως οἱ ἑβραῖοι τῆς Θεσσαλονίκης.
Γιατί λοιπόν ἔχουν τέτοια ἐμμονή,εἰδικῶς μέ τήν Θεσσαλονίκη; Καί κυρίως,γιατί τέτοια ἐπιμονή,νά ἀποδείξουν (; !) πώς ἡ Θεσσαλονίκη,κάποτε ἦταν ...ἑβραϊκή. Λές καί ἡ Θεσσαλονίκη δέν εἶχε ἱστορία πρίν ἔρθουν οἱ ἑβραῖοι,λές καί ὅλα ξεκίνησαν ἀπό τήν ἐγκατάστασι τῶν σεφαραδιτῶν ἑβραίων ( ἐξ Ἰσπανίας διωχθέντων ) καί μετά...
 |
| Ενεπίγραφο βάθρο αγάλματος της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για τμήμα βάθρου με αγάλματα της οικογένειας του Φιλίππου Β΄, που είχαν στηθεί εκεί το 2ο αι. μ.Χ. Ένα από αυτά, σύμφωνα με την επιγραφή, εικόνιζε τη Θεσσαλονίκη, κόρη του Φιλίππου και γυναίκα του Κασσάνδρου, που έδωσε το όνομά της στην πόλη (ἐδῶ) |
«Ὅτι μετὰ τὸν Ἀξιὸν ποταμὸν ἡ Θεσσαλονίκη ἐστὶ πόλις, ἣ πρότερον Θέρμη ἐκαλεῖτο· κτίσμα δ' ἐστὶ Κασσάνδρου, ὃς ἐπὶ τῷ ὀνόματι τῆς ἑαυτοῦ γυναικός, παιδὸς δὲ Φιλίππου τοῦ Ἀμύντου, ὠνόμασε » (Στράβων βιβλ.Ζ΄ἀπόσπ.24-ἐδῶ-)
« ...ελάχιστοι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν σήμερα πως ο όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε νικηφόρος στην πόλη το 1912, έφτασε σε μια ουσιαστικά εβραϊκή πόλη.Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνο μια κοινότητα, είχαν δημιουργήσει μια πόλη. Οι βαρκάρηδες ήταν Εβραίοι, οι κλέφτες ήταν Εβραίοι, οι πλούσιοι έμποροι ήταν Εβραίοι, οι πόρνες ήταν Εβραίες. Τα Λαδίνο ομιλούνταν παντού... », αναφέρει ο 35χρονος φαρμακοποιός Ιωσήφ Βένα, του οποίου η οικογένεια έφτασε στη Θεσσαλονίκη από την Ισπανία έπειτα από την εκδίωξη του 1492.
..Ενδεικτικό του μεγέθους του πληθυσμού των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ότι στις αρχές του 20ού αιώνα οι Εβραίοι ήταν περίπου 80.000, ήταν δηλαδή η κυρίαρχη πληθυσμιακή πλειοψηφία της πόλης, που μετρούσε συνολικά 157.000 κατοίκους. Τότε, λειτουργούσαν στην πόλη 40 συναγωγές και 50 εβραϊκά παρεκκλήσια, ενώ τα μισά κτίρια, εμπορικά και οικιστικά, ήταν εβραϊκής ιδιοκτησίας.
Μάλιστα, εκείνη ήταν η περίοδος που ο David Ben-Gurion και Yitzhak Ben-Zvi επισκέφθηκαν τη Θεσσαλονίκη (1911), για να μελετήσουν πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα μοντέλο ενός μελλοντικού κράτους του Ισραήλ.
..Ενδεικτικό του μεγέθους του πληθυσμού των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ότι στις αρχές του 20ού αιώνα οι Εβραίοι ήταν περίπου 80.000, ήταν δηλαδή η κυρίαρχη πληθυσμιακή πλειοψηφία της πόλης, που μετρούσε συνολικά 157.000 κατοίκους. Τότε, λειτουργούσαν στην πόλη 40 συναγωγές και 50 εβραϊκά παρεκκλήσια, ενώ τα μισά κτίρια, εμπορικά και οικιστικά, ήταν εβραϊκής ιδιοκτησίας.
Μάλιστα, εκείνη ήταν η περίοδος που ο David Ben-Gurion και Yitzhak Ben-Zvi επισκέφθηκαν τη Θεσσαλονίκη (1911), για να μελετήσουν πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα μοντέλο ενός μελλοντικού κράτους του Ισραήλ.
 |
| Ο πατέρας του Πάτρικ,Αλμπέρ Μοντιανό,είχε αρνηθεί να φοράει το κίτρινο σήμα με το άστρο και δεν παρουσιάστηκε όταν οι Εβραίοι των Παρισίων συγκεντρώθηκαν για απέλαση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Προσάχθηκε τον Φεβρουάριο του 1942 και μόλις ξέφυγε από την απέλαση μετά από την παρέμβαση ενός φίλου. Κατά τα έτη της Κατοχής, ο Αλμπερ έγινε μαυραγορίτης, ενώ συγχρωτιζόταν και με τους Carlingue, τους Γάλλους βοηθούς της Γκεστάπο. Ο Αλμπέρ Μοντιανό δεν μίλησε ποτέ ξεκάθαρα για τις κατοχικές δραστηριότητές του στον γιο του -ἐδῶ- ( Στήν φωτό ὁ Patrick) |
«...η σιωπή γύρω από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης «έσπασε» όταν ο Γαλλοεβραίος Πατρίκ Μοδιανό τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά μέσα έσπευσαν να μεταδώσουν πως «ένας δικός μας κέρδισε το Νόμπελ». Αιτία, οι πρόγονοι του πατέρα του λογοτέχνη, Αλεν, οι οποίοι ήταν Σεφαραδίτες που είχαν ζήσει για δεκαετίες στη Θεσσαλονίκη.
Στο άρθρο γίνεται ακόμη αναφορά και στη Στοά Μοδιάνο, αλλά και σε δύο από τα οικήματα της οικογένειας, που πλέον έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Αναφορά γίνεται και στη γαλλοεβραϊκή οικογένεια Ντασό, που διαπρέπει στη γαλλική βιομηχανία και στα μίντια, στην οικογένεια του παππού του πρώην Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, αλλά και στην οικογένεια Καράσο, που έχει ιδρύσει τον κολοσσό τροφίμων Danone.
«Η Θεσσαλονίκη έχασε την ψυχή της με τον αφανισμό των Εβραίων...το Ολοκαύτωμα έκλεψε το μέλλον της πόλης μας, η Θεσσαλονίκη χωρίς αυτό θα ήταν σήμερα μια άλλη πόλη».Γιάννης Μπουτάρης,2017-ἐδῶ- Γιά τίς ...συγγένειες Μπουτάρη,ἔχουμε ἀναφερθῇ ἐδῶ.
...ο ρόλος του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη στην αναβίωση του εβραϊκού παρελθόντος της πόλης, ο οποίος είναι «ο πρώτος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης που κάνει εκτός από συμβολικά και ουσιαστικά βήματα» σε αυτή την κατεύθυνση.
Για τον Μπουτάρη, αναφέρει η εφημερίδα, η διαγραφή του εβραϊκού παρελθόντος δεν αποτελεί προσβολή μόνο για την εβραϊκή κοινότητα, αλλά για την πόλη την ίδια.
(Ἀπό : Haaretz: Η Θεσσαλονίκη ψάχνει το εβραϊκό παρελθόν της )
- Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των Ισραηλινών που επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Χεκίμογλου : Ο κυριότερος λόγος είναι ότι η Τουρκία δεν είναι πλέον επιθυμητός προορισμός για τους Ισραηλινούς. Το κενό καταλαμβάνει η Θεσσαλονίκη, από την οποία κατάγονται δεκάδες –αν όχι εκατοντάδες– χιλιάδες Εβραίοι από ολόκληρο τον κόσμο. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι, από το 1913 μέχρι το 1940, μετανάστευσε από τη Θεσσαλονίκη σχεδόν ο μισός εβραϊκός πληθυσμός, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ, στη Γαλλία, αλλά και σε χώρες της Αμερικής. Για όλους αυτούς που μετέφεραν τη σεφαραδίτικη παράδοση, η Θεσσαλονίκη είναι ο γενέθλιος τόπος. Συνετέλεσε ασφαλώς και η συναφής πολιτική του Δήμου Θεσσαλονίκης σε αυτή την κατεύθυνση και ακόμα περισσότερο η διακρατική προσέγγιση Ελλάδας και Ισραήλ.( ἀπό συν/ντευξι στήν Καθημερινή : Eυάγγελος Χεκίμογλου: Έφορος του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης )
Προσέξτε τώρα τό παιχνίδι πού παίζεται μέ τούς ἀριθμούς. Λέει ὁ Χεκίμογλου,ὁ καθηγητής,συγγραφέας-ἐρευνητής ἱστορίας,πώς ἀπό τό ᾿13 ἕως τό ᾿40 εἶχε μεταναστεύσῃ ὁ μισός ἑβραϊκός πληθυσμός τῆς Θεσσαλονίκης. Ἀπό τήν ἄλλη τό βικιπαίδεια δίνει ἑβραϊκό πληθυσμό ( 1891) περί τίς 50.000,γιά δέ τό 1932 γράφει :
Στο άρθρο γίνεται ακόμη αναφορά και στη Στοά Μοδιάνο, αλλά και σε δύο από τα οικήματα της οικογένειας, που πλέον έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Αναφορά γίνεται και στη γαλλοεβραϊκή οικογένεια Ντασό, που διαπρέπει στη γαλλική βιομηχανία και στα μίντια, στην οικογένεια του παππού του πρώην Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, αλλά και στην οικογένεια Καράσο, που έχει ιδρύσει τον κολοσσό τροφίμων Danone.
...ο ρόλος του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη στην αναβίωση του εβραϊκού παρελθόντος της πόλης, ο οποίος είναι «ο πρώτος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης που κάνει εκτός από συμβολικά και ουσιαστικά βήματα» σε αυτή την κατεύθυνση.
Για τον Μπουτάρη, αναφέρει η εφημερίδα, η διαγραφή του εβραϊκού παρελθόντος δεν αποτελεί προσβολή μόνο για την εβραϊκή κοινότητα, αλλά για την πόλη την ίδια.
(Ἀπό : Haaretz: Η Θεσσαλονίκη ψάχνει το εβραϊκό παρελθόν της )
- Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των Ισραηλινών που επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη. Γιατί συμβαίνει αυτό;Χεκίμογλου : Ο κυριότερος λόγος είναι ότι η Τουρκία δεν είναι πλέον επιθυμητός προορισμός για τους Ισραηλινούς. Το κενό καταλαμβάνει η Θεσσαλονίκη, από την οποία κατάγονται δεκάδες –αν όχι εκατοντάδες– χιλιάδες Εβραίοι από ολόκληρο τον κόσμο. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι, από το 1913 μέχρι το 1940, μετανάστευσε από τη Θεσσαλονίκη σχεδόν ο μισός εβραϊκός πληθυσμός, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ, στη Γαλλία, αλλά και σε χώρες της Αμερικής. Για όλους αυτούς που μετέφεραν τη σεφαραδίτικη παράδοση, η Θεσσαλονίκη είναι ο γενέθλιος τόπος. Συνετέλεσε ασφαλώς και η συναφής πολιτική του Δήμου Θεσσαλονίκης σε αυτή την κατεύθυνση και ακόμα περισσότερο η διακρατική προσέγγιση Ελλάδας και Ισραήλ.( ἀπό συν/ντευξι στήν Καθημερινή : Eυάγγελος Χεκίμογλου: Έφορος του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης )
Προσέξτε τώρα τό παιχνίδι πού παίζεται μέ τούς ἀριθμούς. Λέει ὁ Χεκίμογλου,ὁ καθηγητής,συγγραφέας-ἐρευνητής ἱστορίας,πώς ἀπό τό ᾿13 ἕως τό ᾿40 εἶχε μεταναστεύσῃ ὁ μισός ἑβραϊκός πληθυσμός τῆς Θεσσαλονίκης. Ἀπό τήν ἄλλη τό βικιπαίδεια δίνει ἑβραϊκό πληθυσμό ( 1891) περί τίς 50.000,γιά δέ τό 1932 γράφει :
« Σε μια στατιστική του 1932-33 αναφέρονταν 25.750 Εβραίοι στην πόλη» (ἐδῶ),κάτι πού προφανῶς συμφωνεῖ μέ ὅ,τι ἀναφέρει ὁ Χεκίμογλου,γιά τήν φυγή τοῦ μισοῦ ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ,μέχρι τό ᾿40. Μπορεῖτε νά μοῦ πεῖτε πῶς αἴφνης τό 25.000 τοῦ ᾿32 γίνεται τό 1941 52.000;
Ἀλλά καί τό ἀποκορύφωμα :« Συνολικά σαράντα πέντε χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίοι έφτασαν στο Άουσβιτς από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι λίγες ώρες μετά την άφιξή τους θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων» (ἐδῶ) !
Ὅλοι; Ναί,ἔτσι μᾶς λέει,τό βικιπαίδεια,γιά τούς ἑβραίους πού ἀπό 25.750 τό ᾿32,εἶχαν γίνῃ τό ΄41 52.000 καί ἄς μετανάστευαν ἀπό τό 1913...!
Καί γιατί ἀπό τό 1913 ξεκίνησε ἡ φυγή τῶν ἑβραίων ἀπό τήν Θεσσαλονίκη; Μήπως γιατί ἦταν πλέον ἑλληνική ; Προφανῶς. Καί τί εἶχαν νά φοβηθοῦν ἀπό τούς Ἕλληνες ; Ἐδῶ,τούς βαρβάρους ὀθωμανούς δέν λογάριασαν καί ἦρθαν νά ἐγκατασταθοῦν σέ κατακτημένες ἀπό ἐκείνους περιοχές,τούς Ἕλληνες φοβόντουσαν ; Μήπως ἐπεί δή τά ἐκατοντάδες χρόνια τῆς παρουσίας τους σέ ἑλληνικά ἐδάφη ὑπό ὀθωμανική κατοχή,ὄχι μόνον ἐκεῖνοι ἀπολάμβαναν εἰδικῆς μεταχειρίσεως ὑπό τῶν ὀθωμανῶν ἀλλά καί ἐπεί δή ἡ συμπεριφορά τους πρός τούς ὑποδούλους ἕλληνες δέν ἦταν καί ἡ καλλίτερη; Καί πάλι,προφανῶς...
« ...Οι Σεφαρδίτες είναι οι μόνοι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί που γίνονται Οθωμανοί υπήκοοι με τη θέλησή τους.
Με τον όρο Σεφαρδίτες Εβραίοι εννοούμε τους ισπανόφωνους Εβραίους πρόσφυγες, που ήρθαν σε περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (π.χ. Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη) τέλη του 15ου αιώνα εκδιωκόμενοι από την Ισπανία. Ονομάζονται Σεφαρδίμ (στα ελληνικά Σεφαρδίτες) από το εβραϊκό S’faradim, που προέρχεται από το βιβλικό όνομα της Ιβηρικής Χερσονήσου (S’farad)...
Μετά από τους συνεχείς διωγμούς από τις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης, βρήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το καταφύγιο που τους δέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες».
Έτσι χάρη στις ικανότητές τους και στη στήριξη που είχαν από την Πύλη ανεβαίνουν γρήγορα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας και αποκτούν σημαντική πολιτική και οικονομική επιρροή στον εκάστοτε Σουλτάνο. Τραπεζίτες, έμποροι, δραγουμάνοι, φοροεισπράκτορες, διοικητές τελωνείων και του νομισματοκοπείου, σύμβουλοι των Σουλτάνων ήταν Εβραίοι...
...» (ἀπό ἐδῶ)
« ...Ο Βαγιαζήτ Β’ έστειλε το οθωμανικό ναυτικό, με επικεφαλής τον Ναύαρχο Κεμάλ Ρέις, να παραλάβει τους εξορισμένους Εβραίους από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Αν κάποιος τοπικός διοικητής αρνούνταν να δεχτεί τους Εβραίους με «ανοιχτές αγκάλες», θα τιμωρούνταν ακόμη και με θάνατο....» (ἀπό ἐδῶ)
Μπορεῖ λοιπόν,ὁ καθείς ν᾿ἀντιληφθῇ τήν θέσιν τῶν ἑβραίων στήν νέα αὐτοκρατορία. Περιούσια ( ἀφοῦ οἱ ὀθωμανοί γνωρίζοντας γιά ποιόν ἀκριβῶς λόγο τούς εἶχαν ἀνάγκη-Οι Τούρκοι και οι άλλες μουσουλμανικές φυλές ήταν πολεμικές και καθόλου εμπορικές. Το δαιμόνιο των Εβραίων τους ήταν απαραίτητο και είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Δεν ήταν ένας κατακτημένος λαός, που μπορεί να επαναστατούσε, αλλά κατατρεγμένοι άνθρωποι, που ζητούσαν ένα μόνιμο καταφύγιο,ἐδῶ- ) καί γιατί ὄχι καί ἔνα εἶδος τοποτηρητῶν τῶν ὀθωμανικῶν συμφερόντων ὅταν καί οἱ ἴδιοι πίστευαν πώς τό πεπρωμένο τους ἦταν κοινό. Ὁσο ὑπῆρχε ὀθωμανική αὐτοκρατορία θά ὑπῆρχε καί ἡ δική τους κυριαρχία...
Ἔτσι καί ἡ ἀνάλογος στάσις τους ἀπέναντι στούς Ἕλληνες ἔφερε ὡς ἀποτέλεσμα τά ἀρνητικά συναισθήματα τῶν τελευταίων,κάτι πού φάνηκε σέ μεγάλο βαθμό κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821.Προφανῶς κάποιες τέτοιες μνῆμες δέν ἦταν καί ὅτι τό καλλίτερο γιά τούς ἑβραίους τῆς Θεσσαλονίκης πού ἔβλεπαν πώς μέ τήν Θεσσαλονίκη ἑλληνική θά ἔχαναν ὅ,τι εἶχαν ἐπιτύχῃ ἐπί 4 αἰῶνες περίπου.
«...Ο πλέον επιφανής Έλληνας πολιτικός του 20ού αιώνα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, παρότρυνε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης να υπερβούν τους όρκους πολιτικής αφοσίωσης και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ρωμανιωτών ομοθρήσκων τους, αν ήθελαν να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους μια θέση στην ελληνική κοινωνία...
«...Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους παρά σε εμάς...» δηλώσεις Βενιζέλου στήν Jewish Post το 1934 ( Τί καημός κι᾿αὐτός μέ τήν Θεσσαλονίκη ! Παλαιόθεν...)
Πᾶμε τώρα νά δοῦμε καί τίς ἑβραϊκές οἰκογένειες πού ξεχώριζαν,στήν πόλι τῆς Θεσσαλονίκης.Τῆς πολυπολιτισμικῆς Θεσσαλονίκης ...
«Υψηρεφή και πολυτελή μέγαρα, κομψότατα και βαρυδάπανα έργα της νεωτέρας αρχιτεκτονικής και κήποι μεγάλοι, κατάφυτοι και δροσερώτατοι, κείνται ένθεν και ένθεν της ευρυτάτης οδού. Ωραία πεζοδρόμια, περικαλλυνόμενα υπό αειθαλών δενδροστοιχιών κοσμούσιν αυτήν και τέρπουσι τους διαβάτας. Τα μέγαρα αυτά ανήκουν εις βαθύπλουτους Τούρκους, Εβραίους, Ευρωπαίους, Ελληνας και άλλους...
Τα πεζοδρόμια και η λεωφόρος εν γένει γέμουσι κόσμου ποικίλου, όστις μετά των λεωφορείων, των αμαξών και ίππων, αποτελεί δαιδάλειον πανόραμα. Εκάστη φυλή, τάξις, ηλικία και γένος, εκάστη γλώσσα, εκάστη ιδιορρυθμία και καλαισθησία έχουν εκεί τους αντιπροσώπους των. Εν τη πανσπερμία εκείνη λαλούνται όλαι αι γλώσσαι της γης, διότι εις την Θεσσαλονίκην δύνασθε να εύρητε όλας τας φυλάς του κόσμου, πλην της Κινεζικής. Αληθής κοινωνικός κυκεών!»
Το παραπάνω απόσπασμα από το ημερολόγιο του Σκώκου (Αθήνα 1894) είναι λόγια του συγγραφέα Κ. Βαρβουνιώτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρεια τη συνοικία των «εξοχών»,Θεσσαλονίκη, η συνοικία των «εξοχών»)
Γύρω από αυτήν απλώνονταν οι πολυτελείς επαύλεις: η περίφημη Βίλα Μπιάνκα του Φερνάντες: «Ακόμη ως σήμερα έχω την εικόνα από τα τρία πανέμορφα κατάξανθα παιδιά της οικογένειας που περπατούσαν στον ολάνθιστο κήπο με την καλοντυμένη νταντά τους», το αρχοντικό Σιάγα «ένα παλάτι γεμάτο πολυτέλεια, πανάκριβα έπιπλα και χαλιά», τη βίλα Μορντόχ (Δημοτική Πινακοθήκη), το σπίτι του Φλόκα με τον ωραίο κήπο, του Γεωργιάδη (Φιξ), του Ασαέλ, της εβραϊκής οικογένειας που έζησαν την ιστορία της Αννα Φρανκ» ...Ερευνα έχει δείξει ότι το 33% ήταν Ελληνες, 33% Εβραίοι και 33% Μουσουλμάνοι»,Θεσσαλονίκη, η συνοικία των «εξοχών»)
Στις μεγάλες εβραϊκές οικογένειες της Θεσσαλονίκης περιλαμβάνονται οι Αλλατίνι (ἐδῶ), Φερνάντες, Μοδιάνο, Μισραχή, Μορπούργο, Σαΐας, Φλωρεντίν, Ρότσιλντ,Καράσσο,Μόλχο,Αμπραβανέλ,Σαλτιέλ,Καπόν,Πεσσάχ (ἐδῶ)
Φλωρεντίν
«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε ελληνική ούτε βουλγαρική ούτε τουρκική· είναι εβραϊκή» διακήρυττε εν μέσω Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) ο Δαβίδ Φλωρεντίν, δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος του συλλόγου της Μακαμπή στη Θεσσαλονίκη...Ο Φλωρεντίν ωστόσο φοβόταν ότι η περιστολή της πόλης εντός των συνόρων της Βουλγαρίας ή της Ελλάδας θα έκοβε τους δεσμούς με τις αγορές των Βαλκανίων και θα κατέστρεφε τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, το λιμάνι, απ’ όπου οι εμπορικές τάξεις –και μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού στο σύνολό του– αντλούσαν τα μέσα βιοπορισμού τους:
«Η Θεσσαλονίκη θα μετατρεπόταν σε μια καρδιά που θα έπαυε να χτυπά, σε ένα κεφάλι αποκομμένο από το διαμελισμένο σώμα του». Σε αιτήσεις του προς την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση του Βερολίνου, ο Φλωρεντίν υποστήριζε ευθαρσώς ότι, αν δεν μπορούσε να διασφαλιστεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να μετατραπεί σε διεθνή πόλη, σαν την Ταγγέρη ή το Νταλιάν (στη Μαντζουρία), υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και την αστυνόμευση των Ελβετών ή των Βέλγων, αλλά με εβραϊκή κατά προτίμηση διοίκηση – κάτι σαν μια αυτόνομη εβραϊκή πόλη-κράτος.(ἐδῶ)
Καράσσο
Το όνομα Καράσσο έχει αφήσει το επιχειρηματικό του αποτύπωμα στη Θεσσαλονίκη και οικογένειες Καράσσο συνεχίζουν να δημιουργούν και να αναπτύσσονται στην πόλη μας, έχοντας με επιτυχία ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που προσωρινά, βίαια, το είχε κόψει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η γερμανική κατοχή και ο διωγμός των Εβραίων.
Αυτό το νήμα, τον δρόμο, που κάποτε είχε οδηγήσει τα παιδιά του Χαίμ Δ. Καράσσο, μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, στον Πειραιά και στη συνέχεια , το 1926, στην Παλαιστίνη, ακολούθησαν σε μία αντίστροφη πορεία τα δισέγγονα και τρισέγγονά του, δέκα ζευγάρια, νέοι άντρες και νέες γυναίκες, η 4η γενεά των Καράσσο που ετοιμάζεται να πάρει στα χέρια της τις οικογενειακές επιχειρήσεις, την Carasso Motors Ltd, την μεγαλύτερη και παλαιότερη εταιρεία του κλάδου στο Ισραήλ όπως και την Carasso Real Estate Ltd.
«Η Ελλάδα και ειδικά η Θεσσαλονίκη έχει ένα μεγάλο και ξεχωριστό ρόλο στην ιστορία της οικογενείας μας γιατί της επέτρεψε να αναπτυχθεί και να ευημερίσει. Η σημερινή εκδήλωση ήταν αποκαλυπτική γιατί μέσα από στοιχεία και την λεπτομερή έρευνα που έγινε με ευθύνη του Επιμελητηρίου, διαπίστωσα το πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της εβραϊκής κοινότητας για τη Θεσσαλονίκη», δήλωσε σε δημοσιογράφους εκπροσωπώντας τους Καράσσο που συμμετείχαν στην εκδήλωση η κ. Daphna Carasso, σύμβουλος ακινήτων και μέλος του δ.σ. της Carasso Real Estate.( Ἡ ἐπιστροφή τῶν Καράσσο στήν Θεσσαλονίκη,μετά ἀπό 100 χρόνια )
Ἐκδήλωσις τοῦ Ἐπιμελητηρίου Θεσσαλονίκης,ἔτσι; Οἱ ἐπιχειρηματίες τῆς Βορείου Ἑλλάδος καί οἱ πολιτισμικές τους ἀνησυχίες,πάντα ἄρρηκτα συνδεδεμένες μέ τήν Θεσσαλονίκη... ΠΕΕΒΕ,πού λέγαμε...;
Πάλι ἀργά θά ξυπνήσουμε...
Μάλιστα...
Νομίζετε πώς ἄν οἱ Καράσσο δέν εἶχαν ἀφήσῃ τήν σπορά τους στήν Θεσσαλονίκη θά γύριζαν πίσω;Ὄχι βεβαίως. Ἡ Ῥεβέκκα Καράσσο ἦταν δημοτική σύμβουλος στήν παράταξι τοῦ Μπουτάρη ( καί ἡ ἀδελφή της Ματθίλδη,ἐπίσης) μέχρι τό 2017,ὅταν καί παραιτήθη.
Παρουσίαση του βιβλίου «548 ημέρες με άλλο όνομα» Ὅλοι; Ναί,ἔτσι μᾶς λέει,τό βικιπαίδεια,γιά τούς ἑβραίους πού ἀπό 25.750 τό ᾿32,εἶχαν γίνῃ τό ΄41 52.000 καί ἄς μετανάστευαν ἀπό τό 1913...!
Καί γιατί ἀπό τό 1913 ξεκίνησε ἡ φυγή τῶν ἑβραίων ἀπό τήν Θεσσαλονίκη; Μήπως γιατί ἦταν πλέον ἑλληνική ; Προφανῶς. Καί τί εἶχαν νά φοβηθοῦν ἀπό τούς Ἕλληνες ; Ἐδῶ,τούς βαρβάρους ὀθωμανούς δέν λογάριασαν καί ἦρθαν νά ἐγκατασταθοῦν σέ κατακτημένες ἀπό ἐκείνους περιοχές,τούς Ἕλληνες φοβόντουσαν ; Μήπως ἐπεί δή τά ἐκατοντάδες χρόνια τῆς παρουσίας τους σέ ἑλληνικά ἐδάφη ὑπό ὀθωμανική κατοχή,ὄχι μόνον ἐκεῖνοι ἀπολάμβαναν εἰδικῆς μεταχειρίσεως ὑπό τῶν ὀθωμανῶν ἀλλά καί ἐπεί δή ἡ συμπεριφορά τους πρός τούς ὑποδούλους ἕλληνες δέν ἦταν καί ἡ καλλίτερη; Καί πάλι,προφανῶς...
« ...Οι Σεφαρδίτες είναι οι μόνοι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί που γίνονται Οθωμανοί υπήκοοι με τη θέλησή τους.
Με τον όρο Σεφαρδίτες Εβραίοι εννοούμε τους ισπανόφωνους Εβραίους πρόσφυγες, που ήρθαν σε περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (π.χ. Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη) τέλη του 15ου αιώνα εκδιωκόμενοι από την Ισπανία. Ονομάζονται Σεφαρδίμ (στα ελληνικά Σεφαρδίτες) από το εβραϊκό S’faradim, που προέρχεται από το βιβλικό όνομα της Ιβηρικής Χερσονήσου (S’farad)...
Η ιδέα να εκμεταλλευτεί την εμπορική δεινότητα των Εβραίων, προς όφελος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,δέν ανήκε στον ίδιο το Σουλτάνο, αλλά στον αρχιραβίνο της Κωνσταντινούπολης, Ελιγιά Καψάλη ο οποῖος είχε την εύνοια της οθωμανικής αυλής....
Μετά από τους συνεχείς διωγμούς από τις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης, βρήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το καταφύγιο που τους δέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες».
Έτσι χάρη στις ικανότητές τους και στη στήριξη που είχαν από την Πύλη ανεβαίνουν γρήγορα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας και αποκτούν σημαντική πολιτική και οικονομική επιρροή στον εκάστοτε Σουλτάνο. Τραπεζίτες, έμποροι, δραγουμάνοι, φοροεισπράκτορες, διοικητές τελωνείων και του νομισματοκοπείου, σύμβουλοι των Σουλτάνων ήταν Εβραίοι...
...» (ἀπό ἐδῶ)
« ...Ο Βαγιαζήτ Β’ έστειλε το οθωμανικό ναυτικό, με επικεφαλής τον Ναύαρχο Κεμάλ Ρέις, να παραλάβει τους εξορισμένους Εβραίους από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Αν κάποιος τοπικός διοικητής αρνούνταν να δεχτεί τους Εβραίους με «ανοιχτές αγκάλες», θα τιμωρούνταν ακόμη και με θάνατο....» (ἀπό ἐδῶ)
Μπορεῖ λοιπόν,ὁ καθείς ν᾿ἀντιληφθῇ τήν θέσιν τῶν ἑβραίων στήν νέα αὐτοκρατορία. Περιούσια ( ἀφοῦ οἱ ὀθωμανοί γνωρίζοντας γιά ποιόν ἀκριβῶς λόγο τούς εἶχαν ἀνάγκη-Οι Τούρκοι και οι άλλες μουσουλμανικές φυλές ήταν πολεμικές και καθόλου εμπορικές. Το δαιμόνιο των Εβραίων τους ήταν απαραίτητο και είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Δεν ήταν ένας κατακτημένος λαός, που μπορεί να επαναστατούσε, αλλά κατατρεγμένοι άνθρωποι, που ζητούσαν ένα μόνιμο καταφύγιο,ἐδῶ- ) καί γιατί ὄχι καί ἔνα εἶδος τοποτηρητῶν τῶν ὀθωμανικῶν συμφερόντων ὅταν καί οἱ ἴδιοι πίστευαν πώς τό πεπρωμένο τους ἦταν κοινό. Ὁσο ὑπῆρχε ὀθωμανική αὐτοκρατορία θά ὑπῆρχε καί ἡ δική τους κυριαρχία...
Ἔτσι καί ἡ ἀνάλογος στάσις τους ἀπέναντι στούς Ἕλληνες ἔφερε ὡς ἀποτέλεσμα τά ἀρνητικά συναισθήματα τῶν τελευταίων,κάτι πού φάνηκε σέ μεγάλο βαθμό κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821.Προφανῶς κάποιες τέτοιες μνῆμες δέν ἦταν καί ὅτι τό καλλίτερο γιά τούς ἑβραίους τῆς Θεσσαλονίκης πού ἔβλεπαν πώς μέ τήν Θεσσαλονίκη ἑλληνική θά ἔχαναν ὅ,τι εἶχαν ἐπιτύχῃ ἐπί 4 αἰῶνες περίπου.
«...Ο πλέον επιφανής Έλληνας πολιτικός του 20ού αιώνα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, παρότρυνε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης να υπερβούν τους όρκους πολιτικής αφοσίωσης και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ρωμανιωτών ομοθρήσκων τους, αν ήθελαν να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους μια θέση στην ελληνική κοινωνία...
«...Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους παρά σε εμάς...» δηλώσεις Βενιζέλου στήν Jewish Post το 1934 ( Τί καημός κι᾿αὐτός μέ τήν Θεσσαλονίκη ! Παλαιόθεν...)
Πᾶμε τώρα νά δοῦμε καί τίς ἑβραϊκές οἰκογένειες πού ξεχώριζαν,στήν πόλι τῆς Θεσσαλονίκης.Τῆς πολυπολιτισμικῆς Θεσσαλονίκης ...
«Υψηρεφή και πολυτελή μέγαρα, κομψότατα και βαρυδάπανα έργα της νεωτέρας αρχιτεκτονικής και κήποι μεγάλοι, κατάφυτοι και δροσερώτατοι, κείνται ένθεν και ένθεν της ευρυτάτης οδού. Ωραία πεζοδρόμια, περικαλλυνόμενα υπό αειθαλών δενδροστοιχιών κοσμούσιν αυτήν και τέρπουσι τους διαβάτας. Τα μέγαρα αυτά ανήκουν εις βαθύπλουτους Τούρκους, Εβραίους, Ευρωπαίους, Ελληνας και άλλους...
Τα πεζοδρόμια και η λεωφόρος εν γένει γέμουσι κόσμου ποικίλου, όστις μετά των λεωφορείων, των αμαξών και ίππων, αποτελεί δαιδάλειον πανόραμα. Εκάστη φυλή, τάξις, ηλικία και γένος, εκάστη γλώσσα, εκάστη ιδιορρυθμία και καλαισθησία έχουν εκεί τους αντιπροσώπους των. Εν τη πανσπερμία εκείνη λαλούνται όλαι αι γλώσσαι της γης, διότι εις την Θεσσαλονίκην δύνασθε να εύρητε όλας τας φυλάς του κόσμου, πλην της Κινεζικής. Αληθής κοινωνικός κυκεών!»
Το παραπάνω απόσπασμα από το ημερολόγιο του Σκώκου (Αθήνα 1894) είναι λόγια του συγγραφέα Κ. Βαρβουνιώτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρεια τη συνοικία των «εξοχών»,Θεσσαλονίκη, η συνοικία των «εξοχών»)
Γύρω από αυτήν απλώνονταν οι πολυτελείς επαύλεις: η περίφημη Βίλα Μπιάνκα του Φερνάντες: «Ακόμη ως σήμερα έχω την εικόνα από τα τρία πανέμορφα κατάξανθα παιδιά της οικογένειας που περπατούσαν στον ολάνθιστο κήπο με την καλοντυμένη νταντά τους», το αρχοντικό Σιάγα «ένα παλάτι γεμάτο πολυτέλεια, πανάκριβα έπιπλα και χαλιά», τη βίλα Μορντόχ (Δημοτική Πινακοθήκη), το σπίτι του Φλόκα με τον ωραίο κήπο, του Γεωργιάδη (Φιξ), του Ασαέλ, της εβραϊκής οικογένειας που έζησαν την ιστορία της Αννα Φρανκ» ...Ερευνα έχει δείξει ότι το 33% ήταν Ελληνες, 33% Εβραίοι και 33% Μουσουλμάνοι»,Θεσσαλονίκη, η συνοικία των «εξοχών»)
 |
| Συγκέντρωση φίλων και συγγενών της οικογένειας του Σαμ Μοδιάνο ( ἀπό ἐδῶ) |
Στις μεγάλες εβραϊκές οικογένειες της Θεσσαλονίκης περιλαμβάνονται οι Αλλατίνι (ἐδῶ), Φερνάντες, Μοδιάνο, Μισραχή, Μορπούργο, Σαΐας, Φλωρεντίν, Ρότσιλντ,Καράσσο,Μόλχο,Αμπραβανέλ,Σαλτιέλ,Καπόν,Πεσσάχ (ἐδῶ)
Φλωρεντίν
«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε ελληνική ούτε βουλγαρική ούτε τουρκική· είναι εβραϊκή» διακήρυττε εν μέσω Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) ο Δαβίδ Φλωρεντίν, δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος του συλλόγου της Μακαμπή στη Θεσσαλονίκη...Ο Φλωρεντίν ωστόσο φοβόταν ότι η περιστολή της πόλης εντός των συνόρων της Βουλγαρίας ή της Ελλάδας θα έκοβε τους δεσμούς με τις αγορές των Βαλκανίων και θα κατέστρεφε τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, το λιμάνι, απ’ όπου οι εμπορικές τάξεις –και μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού στο σύνολό του– αντλούσαν τα μέσα βιοπορισμού τους:
«Η Θεσσαλονίκη θα μετατρεπόταν σε μια καρδιά που θα έπαυε να χτυπά, σε ένα κεφάλι αποκομμένο από το διαμελισμένο σώμα του». Σε αιτήσεις του προς την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση του Βερολίνου, ο Φλωρεντίν υποστήριζε ευθαρσώς ότι, αν δεν μπορούσε να διασφαλιστεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να μετατραπεί σε διεθνή πόλη, σαν την Ταγγέρη ή το Νταλιάν (στη Μαντζουρία), υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και την αστυνόμευση των Ελβετών ή των Βέλγων, αλλά με εβραϊκή κατά προτίμηση διοίκηση – κάτι σαν μια αυτόνομη εβραϊκή πόλη-κράτος.(ἐδῶ)
Καράσσο
Το όνομα Καράσσο έχει αφήσει το επιχειρηματικό του αποτύπωμα στη Θεσσαλονίκη και οικογένειες Καράσσο συνεχίζουν να δημιουργούν και να αναπτύσσονται στην πόλη μας, έχοντας με επιτυχία ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που προσωρινά, βίαια, το είχε κόψει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η γερμανική κατοχή και ο διωγμός των Εβραίων.
Αυτό το νήμα, τον δρόμο, που κάποτε είχε οδηγήσει τα παιδιά του Χαίμ Δ. Καράσσο, μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, στον Πειραιά και στη συνέχεια , το 1926, στην Παλαιστίνη, ακολούθησαν σε μία αντίστροφη πορεία τα δισέγγονα και τρισέγγονά του, δέκα ζευγάρια, νέοι άντρες και νέες γυναίκες, η 4η γενεά των Καράσσο που ετοιμάζεται να πάρει στα χέρια της τις οικογενειακές επιχειρήσεις, την Carasso Motors Ltd, την μεγαλύτερη και παλαιότερη εταιρεία του κλάδου στο Ισραήλ όπως και την Carasso Real Estate Ltd.
«Η Ελλάδα και ειδικά η Θεσσαλονίκη έχει ένα μεγάλο και ξεχωριστό ρόλο στην ιστορία της οικογενείας μας γιατί της επέτρεψε να αναπτυχθεί και να ευημερίσει. Η σημερινή εκδήλωση ήταν αποκαλυπτική γιατί μέσα από στοιχεία και την λεπτομερή έρευνα που έγινε με ευθύνη του Επιμελητηρίου, διαπίστωσα το πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της εβραϊκής κοινότητας για τη Θεσσαλονίκη», δήλωσε σε δημοσιογράφους εκπροσωπώντας τους Καράσσο που συμμετείχαν στην εκδήλωση η κ. Daphna Carasso, σύμβουλος ακινήτων και μέλος του δ.σ. της Carasso Real Estate.( Ἡ ἐπιστροφή τῶν Καράσσο στήν Θεσσαλονίκη,μετά ἀπό 100 χρόνια )
Ἐκδήλωσις τοῦ Ἐπιμελητηρίου Θεσσαλονίκης,ἔτσι; Οἱ ἐπιχειρηματίες τῆς Βορείου Ἑλλάδος καί οἱ πολιτισμικές τους ἀνησυχίες,πάντα ἄρρηκτα συνδεδεμένες μέ τήν Θεσσαλονίκη... ΠΕΕΒΕ,πού λέγαμε...;
Πάλι ἀργά θά ξυπνήσουμε...
Μάλιστα...
Νομίζετε πώς ἄν οἱ Καράσσο δέν εἶχαν ἀφήσῃ τήν σπορά τους στήν Θεσσαλονίκη θά γύριζαν πίσω;Ὄχι βεβαίως. Ἡ Ῥεβέκκα Καράσσο ἦταν δημοτική σύμβουλος στήν παράταξι τοῦ Μπουτάρη ( καί ἡ ἀδελφή της Ματθίλδη,ἐπίσης) μέχρι τό 2017,ὅταν καί παραιτήθη.
Δριμύτατες επικρίσεις σε βάρος της διοίκησης του δήμου καθώς και δημοτικών υπηρεσιών διατυπώνει στην επιστολή παραίτησής της από σύμβουλος της Α’ Δημοτικής Κοινότητας η Ρεβέκκα Καράσσο. (ἐδῶ)
Μοδιάνο
 |
| Στοά Μοδιάνο,ἀπό : Οι θρυλικές «στοές» της Θεσσαλονίκης και η ιστορία τους |
Ο πρώτος Μοδιάνο, ο Σαούλ από το Λιβόρνο της Ιταλίας, εγκαταστάθηκε το 1817 στη Θεσσαλονίκη και πλούτισε με τραπεζικές δραστηριότητες. Ίδρυσε την Κτηματική Τράπεζα Μοδιάνο και έχτισε τη δεκαετία του 1880 τη στοά Σαούλ (Sité Saul), η οποία ανακαινίστηκε μετά την πυρκαγιά του 1917 και διατηρείται μέχρι σήμερα.
Ὅπου «τραπεζικές δραστηριότητες» ἐννοεῖται ἡ τοκογλυφία,«φυσική ἐξέλιξις» τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἵδρυσις τραπεζῶν.
Θεσσαλονίκη: Στα ίχνη της οικογένειας Μοδιάνο
 |
| Η Βίλα του τραπεζίτη Τζακόμπ Μοδιάνο, σημερινό Λαογραφικό Μουσείο (ἐδῶ) |
Ήταν για πολλά χρόνια πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και από τα ιδρυτικά μέλη της σχολής «Αλλιάνς» καθώς και ιδρυτής των κοινοτικών σχολείων Ταλμούδ Τορά. Τις ίδιες δραστηριότητες συνέχισαν μετά το θάνατό του και οι γιοι του Ιακώβ, Σαμουήλ και Εδμόνδος. Ο γιος τού Ιακώβ, ο αρχιτέκτονας Ελί Μοδιάνο, έχτισε το σπίτι του πατέρα του, τη βίλα Μοδιάνο (το σημερινό Λαογραφικό Μουσείο), και το κτήριο του τελωνείου στο λιμάνι...»-ἐδῶ-
Η Παγκόσμια Ισραηλιτική Συμμαχία (γαλλικά: Αlliance israélite universelle, εβραϊκά: כל ישראל חברים), γνωστή στα ελληνικά ως Αλλιάνς, είναι μία διεθνής εβραϊκή οργάνωση που έχει έδρα το Παρίσι το 1860...προωθεί τα ιδεώδη της εβραϊκής αυτοάμυνας και αυτοβοήθειας μέσω της εκπαίδευσης και επαγγελματικής προόδου. Είναι γνωστή για την ίδρυση γαλλόφωνων σχολείων για εβραιόπουλα σε όλη τη Μεσόγειο τον 19ο και τον 20ο αιώνα...Μόττο της οργάνωσης είναι η εβραϊκή ραββινική φράση Κολ γιζραέλ αρεβίμ ζε λαζέ (כל ישראל ערבים זה לזה), που αποδίδεται στα γαλλικά ως Tous les israélites sont solidaires les uns des autres ("Όλοι οι Εβραίοι υπέχουν ευθύνη ο ένας για τον άλλο")-ἐδῶ-
Ὅπου «τραπεζικές δραστηριότητες» ἐννοεῖται ἡ τοκογλυφία,«φυσική ἐξέλιξις» τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἵδρυσις τραπεζῶν.
 |
| Ἀλέξανδρος Μοδιάνο πρώην ἀντιδήμαρχος Ἀθηνῶν |
Θεσσαλονίκη: Στα ίχνη της οικογένειας Μοδιάνο
Η Αθήνα και η Σαγκάη συμφώνησαν πρόσφατα να ενισχύσουν περαιτέρω τους εμπορικούς, πολιτιστικούς και τουριστικούς τους δεσμούς ανανεώνοντας ένα Μνημόνιο Συνεργασίας που υπεγράφη μεταξύ των δύο πόλεων πριν από τέσσερα χρόνια.Η ανανέωση του Μνημονίου Συνεργασίας υπογράφηκε από τον Αντιδήμαρχο Αθηνών Αλέξανδρο Μοντιάνο και τον Εκτελεστικό Αντιδήμαρχο της Σαγκάης Zhou Bo (ἐδῶ)
Η λαμπρότητα του εορτασμού ήταν συντριπτικά εμπνευσμένη, όπως είπε ο Αντιδήμαρχος Αθηνών Αλέξανδρος Μοδιάνο, «Οι προκάτοχοί μας ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Μετέφεραν αγαθά και ιδέες και χρησίμευαν ως γέφυρες μεταξύ ανθρώπων που κατοικούσαν πολύ μακριά. Δεν ήταν απλώς έμποροι και αγγελιοφόροι, αλλά εργαλεία ειρήνης. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε αυτόν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για όλους μέσω της συνεργασίας χωρίς αποκλεισμούς. "
Ὅσο γιά τήν προβολή τῆς συνδέσεως τῆς Θεσσαλονίκης μέ τούς ἑβραίους :
Την 1.10.2010 πραγματοποιήθηκε στο Public, που στεγάζεται στη Στοά Χιρς στη Θεσσαλονίκη, συζήτηση με θέμα την εβραϊκή παρουσία στην πόλη, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της κ. Ροζίνας Ασσέρ-Πάρδο «548 ημέρες με άλλο όνομα».
Στη συζήτηση, που συντόνισε ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Σταύρος Θεοδωράκης, συμμετείχαν ο τέως πρόεδρος του Κ.Ι.Σ.Ε. κ. Μωυσής Κωνσταντίνης, ο οποίος σκιαγράφησε το πλούσιο εβραϊκό ιστορικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης, ο Δρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ και συγγραφέας κ. Λέων Α. Ναρ, που συσχέτισε το παρόν και το παρελθόν του εβραϊσμού στην πόλη και η κα Ροζίνα Ασσέρ-Πάρδο, που διηγήθηκε τις συνταρακτικές, προσωπικές και οικογενειακές εμπειρίες της κατά την περίοδο της κατοχής. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στους ομιλητές και στο πολυπληθές κοινό.(ἀπό ἐδῶ)
 |
| Ποία ἡ σχέσις τῶν ἑβραίων μέ τό μαρτυρικό Λέχοβο ; Καμμία ...! |
«Η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης εκφράζει τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά της στο Σύλλογο Λεχοβιτών «Ο Προφήτης Ηλίας» για την πρωτοβουλία του να εντάξει στο τετραήμερο καλοκαιριών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στο μαρτυρικό αυτό χωριό την έκθεση «Θεσσαλονίκη, μητέρα του Ισραήλ»,εἶπε ὁ πρόεδρος τῆς Ἰσραηλιτικῆς Κοινότητος Θεσσαλονίκης Δαυΐδ Σαλτιέλ,ξεκαθαρίζοντας ποιῶν ἦταν ἡ πρωτοβουλία...
Καί διαβάζουμε στήν συγκεκριμένη ἀνάρτησιν ἀπό τήν ἐκδήλωσι τοῦ θέρους τοῦ 2013 :
Η έκθεση αυτή αποτελεί ένα τμήμα των μόνιμων εκθεμάτων του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Εντάσσεται στην εισαγωγική ενότητα, η οποία έχει ως σκοπό να μεταδώσει βασικές πληροφορίες για την δισχιλιετή παρουσία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, από τα χρόνια που Αποστόλου Παύλου μέχρι το Ολοκαύτωμα...(ἐδῶ)
Συνεχίζεται, ........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου